Πριν αρκετά χρόνια η Ελισάβετ Μαύρου έφτιαχνε το μηχανογραφικό της και σαν κλασικό παιδί της επαρχίας είχε ένα βασικό κριτήριο: να ξεκινήσει την ενήλικη ζωή της στην Αθήνα. Μερικούς μήνες μετά η ζωή την βρήκε σε ένα «μικρό διαμέρισμα» στα Εξάρχεια, πρωτοετής στο τμήμα Διακόσμισης στο Τ.Ε.Ι. (τότε) Αθήνας. Καθώς πίνουμε καφέ, η Ελισάβετ αυτοσαρκάζεται λέγοντας πόσο ήθελε να ζήσει στα άκρα εκείνη την εποχή, αλλά πόσο δεν της έβγαινε αυτός της ο εαυτός τελικά. Γελάμε συνομωτικά και συνεχίζουμε. Στο τρίτο έτος, σαν σωστή φοιτήτρια που ξέρει να εκτιμά την φοιτητική ανεμελιά, μεταφέρεται για Erasmus στη Μαδρίτη κι εκεί γνωρίζεται με το χώρο της μόδας. Στους έξι μήνες φοίτησης στο «Escuela Superior de desiño» καταπιάνεται με ένα course το οποίο για να περάσει επιτυχώς, πρέπει να δημιουργήσει από την αρχή ένα ρούχο. Μου εκμυστηρεύεται πως αν δεν είχε κερδίσει την συμπάθεια των συμφοιτητών της, μάλλον θα έβγαζε ακόμα πατρόν στην Μαδρίτη.
Ευτυχώς επέστρεψε, πήρε πτυχίο, έπεσε στο αναπόφευκτο limbo της γενιάς μας «τι κάνω τώρα» και μετά από διάφορα πειράματα, κατέληξε να μαρκετάρει στον εαυτό της μέσα από το MAVRU blog. Θεωρεί πως το καλύτερο επαγγελματικό σενάριο είναι να επενδύσεις σε κάτι δικό σου. Και συμφωνώ με αυτό.
Η Ελισάβετ μπορεί να είναι fashion blogger πια και σίγουρα μια από τις αγαπημένες μου αλλά δεν έχει μια δωμάτιο-ντουλάπα, ούτε εκατό ζευγάρια ψιλοτάκουνα. Σίγουρα δεν ψωνίζει Vogue αντί για φαγητό και γενικώς είναι ένα κορίτσι της εποχής μας, με ανησυχίες για τη βιομηχανία της μόδας και τα κοινωνικά ζητήματα που προκύπτουν από αυτή. Επομένως η γκαρνταρόμπα της περιορίζεται στα ρούχα και αξεσουάρ που φοράει συχνά. Τα περιττά τα έχει ξεχωρίσει ήδη, κάποια για να τα δώσει στο Closet Liberation και κάποια για να τα δώσει σε ανθρώπους που τα χρειάζονται άμεσα. Αφού δεν υπάρχουν περιττά για να επιμεληθώ στην ντουλάπα της, συνεχίζουμε να πίνουμε καφέ και να συζητάμε.
Σοβαρά τώρα. Άμα μπορεί μια fashion blogger να αποχωριστεί ρούχα και να «ξεκαθαρίσει» την ντουλάπα της, πως εσύ σκέφτεσαι ακόμα να δώσεις εκείνο το τζιν που δεν σου κάνει δύο σεζόν τώρα; Τροφή για σκέψη.
Τη στιγμή που το να αυτοαποκαλείται κανείς «influencer» είναι δόκιμο, μου αναφέρεις ότι θα ήθελες να γίνεις πιο γνωστή, για να έχεις μεγαλύτερη επιρροή. Γιατί η επιρροή είναι το ζητούμενο;
Στη δική μου περίπτωση, θέλω να δημιουργώ τάσεις. Φυσικά παραμένοντας πιστή στο ποιά είμαι και στο στιλ μου. Η «επιρροή» έχει να κάνει με το γεγονός ότι απευθύνομαι σε κοινό και θέλω να μπορούν ακόμα περισσότεροι άνθρωποι να ταυτίζονται με την MAVRU. Μεγάλα πλάνα, σα να λέμε!
Τα media και τα social media έχουν εμμονή με το τέλειο. Το τέλειο σώμα, το τέλειο στιλ, το τέλειο σπίτι… Οι περισσότεροι άνθρωποι χάνουν πόντους αυτοπεποίθησης με κάθε τέλεια φωτογραφία που μπορεί να ανεβάσει κάποιος insta-famous. Εσύ από την πλευρά σου, κριτικάρεις τον εαυτό σου ποτέ για την εικόνα που προβάλεις εκεί έξω;
Πολύ συχνά αναρωτιέμαι τι είδους πρότυπο είμαι. Από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα το MAVRU ήξερα ότι δεν ήθελα να προμοτάρω την τελειότητα, κι αυτό γιατί δεν είμαι τέλεια. Υπάρχει απόσταση από το φαίνομαι τέλεια από το φέρομαι επαγγελματικά και άρα οι φωτογραφίες μου (γιατί με φωτογραφίες επικοινωνώ κυρίως) τηρούν κάποια στάνταρ.
Η φωτογραφία σα να λέμε είναι το μέσο που επικοινωνείς την εικόνα σου και το ποιά είσαι στα αλήθεια. Πόσο σημαντικό είναι για μια fashion blogger να συνεργάζεται με έναν καλό φωτογράφο; ή αρκεί το προσωπικό στιλ για να επιτευχθούν αυτά τα «στάνταρ» που αναφέρεις;
Ναι, η φωτογραφία είναι όντως το μέσο για επικοινωνήσω την εικόνα μου και γι αυτό συνεργάστηκα με αρκετούς φωτογράφους όλοι τους υπέροχοι μέχρι να γνωρίσω την Αλίνα Λέφα, στην οποία χρωστάω πολλά. Οπότε για να απαντήσω στην ερώτησή σου, ο φωτογράφος είναι σημαντικός, ναι, αλλά για να ξεχωρίσεις δεν αρκεί. Χρειάζεσαι την πρώτη ύλη, το στιλ και πολλά, πολλά πολλά ακόμα.
Τι έχεις να πεις για το blogging scene στην Ελλάδα;
Συνειδητοποιώ όσο περνάει ο καιρός και μπαίνω πιο βαθιά σ’αυτό το σύστημα, ότι στην Ελλάδα είμαστε κάπως παλιομοδίτες. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν ειμαι αρνητική με τις εγχώριες bloggers, ούτε πιστεύω πως η χώρα μας είναι ανάξια για creative content. Θεωρώ ότι υπάρχουν δημιουργικοί άνθρωποι που θα έπρεπε να τους δίνονται παραπάνω ευκαιρίες.
Τι έχεις βαρεθεί στο fashion blogging;
Με έχει κουράσει που πάντα πρέπει να υπάρχει ένας λόγος πίσω από το «γιατί φόρεσα το ροζ μπλουζάκι με το τζιν παντελόνι». Το φόρεσες γιατί ξύπνησες αυτή τη διάθεση και είναι ok! Αρέσει και σε μένα που το βλέπω, οπότε δεν υπάρχει λόγος να πουλήσεις μια φιλοσοφία που δεν υπάρχει.
Δεν θα έφευγα από το σπίτι χωρίς…. κραγιόν.
Το go-to ρούχο μου είναι… οποιαδήποτε βερσιόν μαύρου φορέματος με πουκάμισο.
Το καλό με τα Ελληνικά brands είναι… ότι είναι αυθεντικά και φτιάχνουν «ηθικά» τα ρούχα τους, σεβόμενοι το εργατικό δυναμικό και τον καταναλωτή.
Το αγαπημένο μου περιοδικό είναι… Να σου πω την αλήθεια, δεν εχώ κάποιο. Φέτος ωστόσο ανακάλυψα το Kennedy και το Fliqped, με το οποίο συνεργαστήκαμε κιόλας.
